วูฟญี่ปุ่นครั้งแรกก็ติดใจแล้ว EP2: บ้านนอก(เขา) ไร่ข้าวริมทาง(รถไฟ)

บทนำ

           จะไปเที่ยวต่างประเทศคนเดียวทั้งทีก็อยากลองไปหาประสบการณ์แปลกใหม่ดูบ้าง ครั้งแรกมันต้อง ญี่ปุ่น นี่แหละ! แดนอาทิตย์อุทัย ประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องความเป็นระเบียบ และความคิดสร้างสรรค์ ประเทศที่เป็นจุดหมายของใครหลายๆ คน ไม่ว่าจะมาเรียน มาเที่ยว แต่สำหรับผมมาเป็น Wwoofer!

           ปลายเดือนตุลาคม-ต้นพฤศจิกายนปี 2017 จึงเป็นบทเริ่มต้นเรื่องราวของชายหนุ่มผู้แสวงหาคุณค่าของชีวิต พูดให้ดูเวอร์ไปแบบนั้น ถ้าพูดกันบ้านๆ ก็คือลูกจ้างชั่วคราวดีๆ นี่เอง ทำงานแลกที่พัก และข้าวประทังชีวิต มันต้องแบบนี้แหละ ผมเบื่อแล้วกับเมืองหลวง ตึกสูง ขอมาลองใช้ชีวิตแบบชนบทง่ายๆ สบายๆ เรียกได้ว่าเป็น Little forest ฉบับชายหนุ่มเลยก็ว่าได้

           ชนบทญี่ปุ่นในการ์ตูนแบบผมได้แต่จินตนาการมันเป็นแบบไหน? ธรรมชาติ วิถีชีวิต การเกษตร แต่พอมาเจอของจริงหลายอย่างกลับไม่เป็นแบบที่เราคิด มันเปลี่ยนมุมมองของผม ผมได้พบแก่นแท้ของญี่ปุ่นจริงๆ แบบที่ไม่เคยคิดว่าจะมี ผ่านบ้านโฮสต์ที่เป็นครูสอนดนตรี ทั้งอร่อย กลมกล่อม ไพเราะ มีรอยยิ้มและน้ำตา

           เดินทางไปพร้อมกันกับหมาป่าสีน้ำเงินตัวนี้ และเสียงคลื่นของจังหวัดวากายะมะ-Wakayama มาติดตามและเป็นกำลังใจไปพร้อมๆ กันเลยครับ

Chapter I : ทุกสิ่งใหม่ที่ วากายะมะ

EP1: วูฟโฮสต์เรียกว่าบ้าน สภาพแบบนี้ไม่น่าใช่!!

ที่พักสำหรับครึ่งเดือนของผม ข้างนอกอาจดูไม่ต่างจากบ้านญี่ปุ่นทั่วไป แต่ข้างในนี่สิ แม่เจ้า!!

EP2 : บ้านนอก(เขา) ไร่ข้าวริมทาง(รถไฟ)

โฮสต์ก็พาไปไร่ ไกลแค่ไหนก็ในหุบเขา ที่มีรางรถไฟตัดผ่านน่ะสิ

EP3 : เซอร์ไว (Survive) ไต้ฝุ่นมา!!

 ครั้งแรกของการมาเยือนญี่ปุ่น ต้องเรียกว่าถูกที่ ถูกเวลามาก ไต้ฝุ่น ขนาดใหญ่พัดเข้าชายฝั่ง วิ่งสิครับรออะไร

EP4 : โอ้ยชีวิต! หลงทางในหมู่บ้าน

หมู่บ้านแสนสงบ คนไม่เยอะบ้านช่องสะอาดตา ชมนกชมไม้ อ้าว! หลงทาง!! ใครจะช่วยเราได้ คนก็ไม่มี

EP5 : จากพี่ชายกลายเป็น ผู้ปกครอง

วันนี้พิเศษ มีน้องๆ 3 สาวมัธยมสุดจะคาวะอี้ มาพักที่บ้านด้วย พี่ชายแสนดี ต้องไปเป็นผู้ปกครอง ทำยังไงดี?

น้องจิ๋วแจ๋ว รถมินิของโฮสต์วิ่งผ่านช่องแคบของหุบเขาใช้เวลาราวๆ 30 นาทีก็มาถึงไร่ข้าว
ผมใส่ถุงมือเตรียมพร้อมสำหรับงานวันแรก พอโดดลงจากรถ เชรด!!! โคตร สวยยยยยยย

   ไร่ข้าวสีทองชูช่อ ทอสายลม ฉากหลังเป็นภูเขาลูกใหญ่ คือเมิงงงงง แบบสวยมาก เหมือนฉากในหนังการ์ตูน สักพักจะมีรถไฟวิ่งผ่านมา แต่ละขบวนก็จะมีลวดลายสีสันต่างกันไป ดูสวยแปลกตาและโรแมนติดสุดๆ ยังไม่ทันได้เต็มอิ่มกับความงามของธรรมชาติ โฮสต์แม่ก็เรียกไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆ ของเขา

สวัสดีจ้า ยินดีที่ได้รู้จัก พ่อหนุ่มมาจากไทยเหรอ? ต่อยมวยไทยได้มั้ยจ๊ะ? ทำให้เราดูหน่อย นะๆ
เห้ย !! ใจเย็นคุณป้าใช่ว่าคนไทยทุกคนจะต่อยมวยได้นะ (ให้กูมาทำอะไรเนี่ย! ผมได้แต่คิดในใจ)
ไม่เป็นไร เพื่อเผยแพร่วัฒนธรรมอันดีงาม ผมยกมือตั้งการ์ด เอาวะ! ลองดู พลางทำท่าชกลมเยี่ยงบัวขาว ฮึ๊บๆ โอ๊สๆๆๆ ย๊าๆๆๆ ด้วยความเก้ๆ กังๆ (นึกภาพแมวที่พยายามยืนสองขาแล้วปรบมือไปด้วย)

   ทุกคนพร้อมเพรียงปรบมือให้ผมด้วยความพึงพอใจเสมือนได้ดูมวยที่สนามลุมพินี หลังจากนั้นทุกคนก็แนะนำตัวเอง
ฟังจากที่เขาพูดๆ มา ผมจับใจความได้ว่าที่นี่ติดภูเขา หลายมื้ออาหารของที่นี่ก็เป็นสัตว์ป่า หมูป่า กวาง นก เก้ง สมัน งู กะปอม ไรเคน ทุกสิ่งมีชีวิตที่หาได้ในป่า มีแค่ ลิง เท่านั้นที่ไม่กิน เพราะมันเหมือนคน ฮะ! นี่พวกคุณลุงคุณป้าเป็นชนเผ่าอัลไร?! กินทุกอย่างเลยเหรอ

   เราคุยกันอย่างอบอุ่น จนผมเกือบจะได้ไปกินเนื้องูสดๆ แล้วเชียว แต่ไม่ดีกว่า ฮืม!
พอหอมปากหอมคอจ้า เอาล่ะ! ได้เวลาทำงานจริงจังสักที นาน้อยผืนนี้เป็นของเพื่อนโฮสต์ และก็มีเพื่อนอีกสองสามคนมาร่วมกันปล่อยน้ำใส่นา พอทำนาเสร็จแล้วก็แบ่งข้าวกัน ถามว่าเอาข้าวไปขายเหรอ? ไม่จ้า โฮสต์บอกว่าเอาไว้กินในครอบครัวนี่แหละ ถ้าปีไหนได้มากหน่อยก็เอาไปขายในเมือง แต่ส่วนใหญ่เก็บไว้กินนะ เพราะที่นี่ปลูกข้าวแค่ปีละครั้ง เอาไว้กินดีกว่าขาย นึกถึงแถบชนบทในไทยก็มีการลงแขกทำนาแบบนี้เหมือนกัน แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีแล้ว รู้สึกดีที่ได้กลับมาเห็นอีกครั้งที่ญี่ปุ่น ไม่คิดว่าจะยังหลงเหลืออยู่ เพราะญี่ปุ่นเองส่วนใหญ่เปลี่ยนเป็นระบบอุตสาหกรรมหมดแล้ว คิดถูกที่เลือกมาแถบชนบทอันห่างไกล