บทนำ
จะไปเที่ยวต่างประเทศคนเดียวทั้งทีก็อยากลองไปหาประสบการณ์แปลกใหม่ดูบ้าง ครั้งแรกมันต้อง ญี่ปุ่น นี่แหละ! แดนอาทิตย์อุทัย ประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องความเป็นระเบียบ และความคิดสร้างสรรค์ ประเทศที่เป็นจุดหมายของใครหลายๆ คน ไม่ว่าจะมาเรียน มาเที่ยว แต่สำหรับผมมาเป็น Wwoofer!
ปลายเดือนตุลาคม-ต้นพฤศจิกายนปี 2017 จึงเป็นบทเริ่มต้นเรื่องราวของชายหนุ่มผู้แสวงหาคุณค่าของชีวิต พูดให้ดูเวอร์ไปแบบนั้น ถ้าพูดกันบ้านๆ ก็คือลูกจ้างชั่วคราวดีๆ นี่เอง ทำงานแลกที่พัก และข้าวประทังชีวิต มันต้องแบบนี้แหละ ผมเบื่อแล้วกับเมืองหลวง ตึกสูง ขอมาลองใช้ชีวิตแบบชนบทง่ายๆ สบายๆ เรียกได้ว่าเป็น Little forest ฉบับชายหนุ่มเลยก็ว่าได้
ชนบทญี่ปุ่นในการ์ตูนแบบผมได้แต่จินตนาการมันเป็นแบบไหน? ธรรมชาติ วิถีชีวิต การเกษตร แต่พอมาเจอของจริงหลายอย่างกลับไม่เป็นแบบที่เราคิด มันเปลี่ยนมุมมองของผม ผมได้พบแก่นแท้ของญี่ปุ่นจริงๆ แบบที่ไม่เคยคิดว่าจะมี ผ่านบ้านโฮสต์ที่เป็นครูสอนดนตรี ทั้งอร่อย กลมกล่อม ไพเราะ มีรอยยิ้มและน้ำตา
เดินทางไปพร้อมกันกับหมาป่าสีน้ำเงินตัวนี้ และเสียงคลื่นของจังหวัดวากายะมะ-Wakayama มาติดตามและเป็นกำลังใจไปพร้อมๆ กันเลยครับ
Chapter I : ทุกสิ่งใหม่ที่ วากายะมะ
EP1: วูฟโฮสต์เรียกว่าบ้าน สภาพแบบนี้ไม่น่าใช่!!
ที่พักสำหรับครึ่งเดือนของผม ข้างนอกอาจดูไม่ต่างจากบ้านญี่ปุ่นทั่วไป แต่ข้างในนี่สิ แม่เจ้า!!
EP2 : บ้านนอก(เขา) ไร่ข้าวริมทาง(รถไฟ)
โฮสต์ก็พาไปไร่ ไกลแค่ไหนก็ในหุบเขา ที่มีรางรถไฟตัดผ่านน่ะสิ
EP3 : เซอร์ไว (Survive) ไต้ฝุ่นมา!!
ครั้งแรกของการมาเยือนญี่ปุ่น ต้องเรียกว่าถูกที่ ถูกเวลามาก ไต้ฝุ่น ขนาดใหญ่พัดเข้าชายฝั่ง วิ่งสิครับรออะไร
EP4 : โอ้ยชีวิต! หลงทางในหมู่บ้าน
หมู่บ้านแสนสงบ คนไม่เยอะบ้านช่องสะอาดตา ชมนกชมไม้ อ้าว! หลงทาง!! ใครจะช่วยเราได้ คนก็ไม่มี
EP5 : จากพี่ชายกลายเป็น ผู้ปกครอง
วันนี้พิเศษ มีน้องๆ 3 สาวมัธยมสุดจะคาวะอี้ มาพักที่บ้านด้วย พี่ชายแสนดี ต้องไปเป็นผู้ปกครอง ทำยังไงดี?
Chapter II : อยู่เป็น
EP6 : เบนโตะของฉันอร่อยที่สุด
การที่เราต้องไปทำงานเองคนเดียวมันก็ดูเหงาๆ และที่สำคัญ ห่อข้าวไปกินเองนะ
EP7 : เจอผีญี่ปุ่น! ต้องทำยังไง
จากที่มองไปรอบๆก็ไม่มีตุ่ม ให้ลงไปซุกตัวหลบ ได้แต่บอกว่า โอยะสุมิ นอนเถอะนะ เราขอ
EP8 : ในวันฝนตก
กิจกรรมของชาวไร่ชาวนาที่นี่ในวันที่อากาศไม่เป็นใจ มันช่างเป็นศิลปะเสียจริง
EP9 : หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน
งานเกี่ยวข้าวเสร็จไปแล้ว แต่กิจกรรมเกี่ยวกับไร่ข้าวยังไม่หมด
EP10 : เด็กขุดมัน
ใกล้เข้าฤดูหนาว หลังการเก็บเกี่ยวข้าว ก็ได้เวลาขุดมันหวาน โอโห!! มันใหญ่มาก!!
EP11 : จากชาวนา มาเป็นคนตกปลา
วันนี้ได้พักหนึ่งวัน โกทูทะเล ไปดูวิธีตกปลาแปซิฟิก
“เมื่อพายุผ่านพ้น ฟ้าจะสดใส “
มันก็สดใสจริงๆนะ อาจจะมีเมฆบ้างแต่สภาพอากาศเช้านี้ดูต่างจากเมื่อวานหน้ามือเป็นหลังมือ
ผมหยิบถังอุนจิ เดินไปที่สวนหลังบ้าน นั่งลงตรงหน้าเจ้าโระคุ ยิ้มให้มันด้วยความเป็นมิตรพลางลูบหัวเบาๆ
“รอบนี้มึงอย่าทิ้งกูอีกนะ” ผมสบตาหวังว่าเจ้าโระคุจะเข้าใจที่ผมสื่อสาร
การพาสุนัขเดินเล่น เป็นกิจวัตรที่ต้องทำทุกเช้าและเย็น เฉกเช่นการกินข้าว มันจะสนุกมาก
ถ้าคุณไม่ต้องวิ่งตามสุนัขตลอดเวลา คือเมิง! คนมันก็เหนื่อยเป็นนะ ถ้าเป็นแบบคราวก่อน ไม่ไหวๆ
ผมเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางเดิม ผ่านหมู่บ้านที่คนไม่ค่อยจะมี ไม่รู้เขาตื่นเช้าออกไปไร่ หรือตื่นสายก็ไม่รู้ ทะเลวันนี้ดูสงบลงอย่างมาก และแล้วผมก็เกิดความคิดดีๆ
“ทำไมกูไม่ลองไปเดินเส้นทางอื่นบ้างวะ” ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์คิดว่าตัวเองน่าจะควบคุมมันได้ หมู่บ้านเล็กๆ ไม่หลงหรอก สะบ๊าย!
![wwoof ep5 (8)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-8-768x576.jpg)
![wwoof ep5 (9)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-9-768x576.jpg)
หันหัวเรือกลับแล้วมุ่งสู่เส้นทางใหม่ ผมกับเจ้าโระคุเดินลึกเข้าไปทางภูเขา แถวนี้มีบ้านคนอยู่เพียงไม่กี่หลัง ต้นสนสูงใหญ่ โบกสะบัดตามแรงลม ทอดยาวไปตามแถบภูเขา ผมปล่อยให้เจ้าโระคุนำทางไปเรื่อยๆ เดินกันจนเพลิน ดูโน่นนี่จนมาพบกับสถานที่ไม่คาดคิด “ป้ายแบบนี้มันคุ้นๆนะ นี่มันสุสานนี่หว่า”
ผมผูกเจ้าโระคุไว้กับกิ่งไม้เพราะมีป้ายเตือนห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้าไปในบริเวณสุสาน “รอตรงนี้ก่อนนะโระคุ เขาห้ามหมาเข้าว่ะ”
ผมค่อยๆ เดินสำรวจ ก็เห็นว่าไม่ใช่สุสานร้างนะ มีคนมาทำความสะอาด ดอกไม้ก็ยังสดใหม่ ในใจก็กลัวนิดหน่อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มาเจอสุสาน ซึ่งตั้งอยู่บนภูเขาสูง ผมมองย้อนกลับไป เชี่ยแล้ว! มาไกลมาก เห็นทะเลอยู่ลิบๆ ไม่รู้มาถึงนี่ได้ไง
อาจด้วยรูปแบบการสร้างบ้านเรือนแบบขั้นบันได้ มีเส้นทางค่อยข้างซับซ้อน แล้วข้างทางก็มีอะไรให้ดูเยอะแยะ ก็เลยเดินเล่นเพลิน คิดว่าควรพอก่อน กลับดีกว่าเดี๋ยวหลงทางจริงๆ ผมเดินกลับไปยังต้นไม้ที่ผูกเจ้าโระคุไว้
![wwoof ep5 (7)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-7-768x576.jpg)
“เห้ย! หายไปไหนวะ!? “ เล่นกูอีกแล้วนะเมิง เจ้าโระคุหายไป ทิ้งไว้เพียงกิ่งไม้เล็กๆ ที่หักโค่น ผมเดินวนหาไปรอบๆ สุสานก็ไม่เจอ เดินย้อนกลับไปทางเดิมก็ไม่เจอ ไหว้ก็แล้ว เรียกแล้วก็ไม่มีเสียงตอบกลับ ไม่มีการเอ่ยคำลา ไม่มีการแจ้งเตือน ไม่มีแม้แต่เยื่อใย เห้ย!! หมาหาย!
ผมวิ่งขึ้นไปบนสุสานอีกครั้งแล้วมองลงมา เห็นสิ่งมีชีวิต ระบุสายพันธุ์ได้ว่าเป็นหมาของกูแน่ๆ กำลังวิ่งไล่แมวอยู่ข้างล่างอีกฟากตีนเขา “WTF เมิง ลงไปยังงายยยยยยยยยย “ ในใจก็โล่งที่หามันเจอ แต่หนักใจมาก ต้องวิ่งอ้อมลงไปตามทางกว่าจะถึงพื้นเล่นเอาหอบเลย
“มานี่เร็ว โระคุ ที่รัก มานี่ๆๆๆ” ผมกัดฟันเรียกเจ้าหมาเพื่อนรัก กลัวมันวิ่งไปทางอื่น โระคุหันมาหาผมแล้วเบือนหน้าหนี สายตาจับจ้องไปยังแมวบนกำแพง ผมอาศัยจังหวะนั้น ย่องเข้าไปข้างหลัง กระโดดตะปบเชือกไว้ได้โดยละม่อม!!
![wwoof ep5 (14)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-14-768x576.jpg)
![wwoof ep5 (13)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-13-768x576.jpg)
เมื่อได้เชือกแล้วจึงลากเจ้าโระคุ เดินกลับตามเส้นทางเดิม “อ้าว ไม่ใช่ทางนี้นี่หว่า” เอาแล้วกูเดินมาตั้งนานด้วยความมั่นใจ ทางตันเฉยเลย “มองหาแม่น้ำเข้าไว้ ตามทางไปแล้วคุณจะเจอหมู่บ้าน” เสียงแบร์กิล ผุดขึ้นมาในหัว ผมมองหน้าเจ้าโระคุ โอ้...แม่สาวน้อย ฉันจะไม่เชื่อเธออีกแล้ว ผมเลือกแบร์กิล! เดินตามแม่น้ำไปเรื่อยๆ ไปทางทะเล เดี่ยวคงเจอทางหลักเองแหละ
![wwoof ep5 (6)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-6-768x394.jpg)
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง ผมวนกลับมาเส้นทางเดิม ด้วยความที่หมู่บ้านสร้างเป็นขั้นบันได้ แล้วเส้นทางก็จะวนๆ โค้งๆ บรรจบกัน“หลงจริงเหรอว่ะกู !? “ ผมยังเข้าข้างตัวเอง กำลังคิดว่าจะไปทางอื่นดู เจ้าโระคุก็กระชากผมวิ่งไปอีกทางหนึ่ง ด้วยมันเร็ว และแรง เชือกหลุดมืออีกแล้ว (รอบหน้ากูจะผูกเอวไว้แม่งเลย)
![wwoof ep5 (10)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-10-768x1024.jpg)
![wwoof ep5 (11)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-11-768x1024.jpg)
เราวิ่งมาสักพักเจอกับเสาโทริอิ สีแดงขนาดใหญ่ “ไม่ๆๆๆ อย่าหันมามองกูแบบนั้นโระคุ กูไม่เข้าไปเด็ดขาด “ เจ้าโระคุทำท่าดึงดันจะเข้าไปให้ได้ จนผมใจอ่อนตัดสินใจลองปล่อยมันนำทางอีกครั้ง ผ่านเข้าไป เป็นศาลเจ้าเก่าๆ มีน้ำตกเล็กๆ ไหลลงมา ผมตักน้ำด้านหน้ามาล้างมือ แล้วก็เข้าไปไหว้พระ
“ขอทางกลับบ้านด้วยเถอะครับ นี่หลงจริงๆแล้ว”
ไม่รู้ด้วยความศักดิ์สิทธิ์รึเปล่า เจ้าโระคุดึงเชือกพาผมไปด้านข้างศาลเจ้า ตามเส้นทางเล็กๆ ผ่านป่าสนยาวขึ้นไป “เอาวะ ลองดู ถ้าไม่โอเคค่อยเดินกลับลงมา”
![wwoof ep5 (5)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-5-768x576.jpg)
![wwoof ep5 (12)](https://www.womjapan.com/wp-content/uploads/2018/02/wwoof-ep5-12-768x576.jpg)
ผมกับโระคุเดินขึ้นไปตามทางเล็กๆ มองลงมาเห็นหมู่บ้านข้างล่างที่เราเดินหลงกันพักใหญ่ แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นคือ ทางเล็กๆ มันวนอ้อมขึ้นไปตรงสุสานที่เจอครั้งแรก “รอดแล้วกู !!!” ตอนที่โระคุหายตัวไป คิดว่านางใช้เส้นทางนี้วิ่งผ่านป่าลงมา มันเหมือนทางลัดที่ไม่ต้องอ้อมเวลาจะลงจากเขา
ถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็ไม่น่าจะเห็น เพราะป่าจะบังเอาไว้ (ปั๊ดโธ่!ให้วิ่งอ้อมไปตั้งไกล) จนแล้วจนรอดผมกับโระคุเพื่อนรักก็หาทางกลับบ้านจนเจอ “ขอบใจมากนะโระคุ เรามาคืนดีกันเถอะ”