วูฟญี่ปุ่นครั้งแรกก็ติดใจแล้ว EP5 : จากพี่ชายกลายเป็น ผู้ปกครอง

   ผมจะขอเล่าที่มาที่ไปให้ฟังนิดนึงครับว่าทำไมเด็กๆ ต้องทำอะไรแบบนี้ การมาทัศนศึกษาของเด็กญี่ปุ่น ถ้าไปต่างจังหวัด ครูจะให้เด็กๆ แบ่งเป็นกลุ่ม 3-4 คน แล้วแยกย้ายเอาไปปล่อยตามบ้านต่างๆ ให้เด็กดิ้นรนใช้ชีวิตกันเอง (ไม่ใช่นะ ล้อเล่น ฮ่าๆ) ก่อนจะไปแต่ละเมือง ทางโรงเรียนจะแจ้งทางชุมชนให้รับทราบ พร้อมทั้งส่งโปรไฟล์มาให้ดูล่วงหน้า
แล้วก็ขออาสาสมัครรับเด็กๆ ไปอยู่ด้วย มีการคัดเลือกเจ้าของบ้านเพื่อความปลอดภัย ยังกะคัดเด็กฝึกงานเลย แต่อย่าลืมว่าน้องๆ อยู่แค่มัธยมต้นเท่านั้น !! (ตอนนั้นกูยังขึ้นรถเมล์ไม่เป็นเลย)

   เมื่อรับเด็กไปดูแลแล้ว แต่ละบ้านต้องมีกิจกรรมให้เด็กทำ เพื่อให้เขาเรียนรู้วัฒนธรรมของเมือง ถึงจะเป็นญี่ปุ่นเหมือนกัน แต่ว่าเมืองต่างๆ ก็มีรูปแบบวัฒนธรรมที่แตกต่างกันออกไป เหมือนเราไปภาคเหนือ ภาคอีสาน ภาคใต้ ครูจะให้เด็กไปใช้ชีวิตกับคนในท้องถิ่นจริงๆ เพื่อเรียนรู้ และเข้าใจวิถีชีวิต ไม่ใช่อ่านแค่ในหนังสือ โห...ผมนี่ลุกขึ้นยืนปรบมือให้เลย ที่สำคัญ ตอนเย็นครูประจำชั้นก็จะตระเวน ไปตามบ้านต่างๆ เพื่อไปเยี่ยมเด็กของตัวเอง และไปขอบคุณเจ้าของบ้านที่ช่วยดูแล โดยการนำของฝากเล็กๆ น้อยๆ ไปให้ เหมือนเป็นครอบครัวจริงๆ

   วันนี้ครอบครัวของเราทำอาหารชุดใหญ่ให้เด็กๆ ทาน ผมก็พลอยได้อานิสงส์ไปด้วย “โออิชิโซ่วววววววววว” ทุกคนเอ่ยปากเป็นเสียงเดียวกัน เมื่อเห็นอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า โฮสต์แนะนำเมนูประจำเมือง ว่าเมืองนี้มีอะไรน่าสนใจ มีปลาแบบไหน ตอนที่โฮสต์พูด เด็กบางคนก็เอาสมุดมาจด ส่วนผมก็ได้แต่นั่งรอให้ใครสักคนเปิดงาน (ก็มันหิวอ่ะ)

   หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ก็มีการแนะนำตัว ว่าใครมาจากไหน สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆเป็นยังไงบ้าง เด็กๆ ดูสนุกกันมากๆ แล้วโฮสต์คุณแม่ก็พูดว่า “มาเล่นดนตรีกันเถอะ” เด็กๆ ลุกขึ้นยืนอย่างพร้อมเพียง เริ่มร้องเพลงโรงเรียนกันอย่างไพเราะ จากนั้นโฮสต์คุณแม่ก็เล่นเปียโน ผมก็เล่นกีตาร์ เพลงประจำเมืองดังขึ้นโดยมิได้นัดหมาย เราไม่ได้ซ้อมกันมาก่อน ผมก็ดีดมั่วๆ ไป ฮ่าๆ แต่บรรยากาศคืนนี้มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

ยังไม่จบนะ หลังจากทำอะไรเรียบร้อย เด็กๆ ก็รวมตัวกัน มานั่งล้อมวง เล่าประวัติ สถานที่ท่องเที่ยงต่างๆ ของเมืองฟุกุชิมะให้พวกเราฟัง เด็กๆ ช่วยกันเขียนสรุป และวาดภาพ ประกอบได้น่ารักมาก เหมือนว่ากำลังแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกันอยู่ ดูแล้วประทับใจจริงๆ ถึงเวลาแยกย้ายกันไปพักผ่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นกันแต่เช้า “โอยะสุมิเนะ”

   เช้าวันนี้เด็กๆยังคงต้องทำกิจกรรมสำคัญคือ พาเจ้าโระคุออกไปวิ่ง เด็กๆ ตื่นเช้ากว่าผมอีก ไปรอกันที่หน้าบ้านแล้ว เจ้าโระคุก็ดูดีดๆ เหมือนจะชอบเวลามีคนเยอะๆ มาเล่นด้วย (แหม ทีกับกูนะเมิง) ผมยื่นเชือกให้เด็กๆ และเดินตามอยู่ข้างหลังคอยบอกทาง ภาพที่มองเด็กๆ จากข้างหลังทำให้ผมคิดถึงพ่อกับแม่ การเห็นลูกๆ เติบโตมันเป็นสิ่งที่วิเศษจริงๆ (ไม่เอา ไม่ดราม่านะ ฮึบ!)

   เมื่อถึงเวลาอันสมควรเราออกเดินทางกันไปยังจุดนัดพบที่โรงเรียนได้แจ้งไว้ จากนี้ต้องอยู่ลำพังอีกแล้วสินะ รู้สึกใจหายเหมือนกัน บางครั้งมันก็เหงา ฮ่าๆ (ฝืนหัวเราะ) ทุกครอบครัวที่รับเด็กๆ ไปดูแลก็จะมารวมตัวกัน รวมๆ แล้วก็หลายสิบคน เด็กๆ เข้าแถว แบ่งเป็นกลุ่มๆ ตามครอบครัว มีโฮสต์ของแต่ละบ้านอยู่ด้านหน้า ผมได้สิทธิ์เป็นสมาชิกในครอบครัว จึงต้องไปยืนเป็นผู้ปกครองให้เด็กๆ ด้วย โมเม้นนี้ รู้สึกว่าแก่ขึ้นไปอีกสิบปี ฮ่าๆ แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดี ได้เป็นพ่อคนแล้ว