วูฟญี่ปุ่นครั้งแรกก็ติดใจแล้ว EP11 : จากชาวนา มาเป็นคนตกปลา

“อยากไปเที่ยวที่ไหนมั้ย?” โฮสต์ถามผมเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดพิเศษให้ผมได้พักผ่อน

“อยากไปทะเลครับ” ผมไม่ลังเลที่จะตอบ เรียกว่าตอบไปแบบไม่คิด ที่อื่นมีเยอะแยะทำไมต้องอยากไปทะเลเนี่ย

ทั้งที่เมืองนี้มันมีแต่ทะเลเต็มไปหมด เมืองก็ถูกล้อมรอบด้วยทะเล ทำไมไม่ตอบว่าไปภูเขา สวนดอกไม้อะไรก็ได้

ช้าก่อน! ผมกำลังคาดหวังให้โฮสต์แนะนำทะเลที่แตกต่างออกไปจากที่เคยเห็น

และผมก็สมหวังจริงๆ โฮสต์แนะนำสถานที่ขึ้นชื่อของเมืองที่ใครมาก็ต้องไปเยือน

มันก็คือเกาะที่แยกตัวออกไปจากเมืองที่นี่คือ “O-shima“

ถ้าจะแปลแบบตรงๆ ก็คือ “เกาะใหญ่” ที่มีประวัติศาสตร์มาตั้งแต่สมัยสงคราม น่าตื่นเต้นใช่มั้ยล่ะ (ถูกใจมาก จะไปๆ)

โฮสต์อาสาขับรถไปส่งผมที่เกาะ เรียกว่าเอาผมไปปล่อยเกาะจะดีกว่า

เพราะตอนกลับเขาให้ผมกลับเอง (ตายล่ะหว่า หลงทางแน่กู)

เมื่อมาถึงที่หมาย ผมก็ถูกโยนลงจากรถ พร้อมทิ้งกระดาษแผ่นน้อยเขียนอะไรสักอย่างไว้ให้ดูต่างหน้า มันคือเลขรถตู้

ห๊ะ! ก็ใช่ไง เกาะแยกตัวออกมา จะเดินกลับเข้าฝั่งไม่ได้ มันมีรถตู้รับส่ง รอบรถก็มีไม่เยอะ ถ้าพลาดมึงติดเกาะแน่

หลังจากเช็คเวลา ผมก็รีบเดินไปตามป้ายบอกทาง เพื่อไปยังแลนด์มาร์คสำคัญของเกาะนี้คือ Kashinozaki Lighthouse   

ระหว่างทางจะเจอกับพิพิธภัณฑ์ โฮสต์แนะนำว่าให้เข้าดูประวัติของเกาะนี้ ผมตรงดิ่งเข้าไปไม่รีรอด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ผมหยุดอยู่ที่หน้าทางเข้า มองป้ายเขียนว่า ค่าเข้า 1,500 เยน ทำเอาความใฝ่รู้ของผมจบสิ้น

ไม่ไหวโว้ย!! กูมาแบบมีเงินติดตัวเท่าหอยเบี้ย ไหนจะค่าข้าว ค่ารถอีก เผื่อหลงทางอีก ครั้งนี้ความงกมันชนะความอยากได้

เหมือนสวรรค์จะเห็นใจบริเวณนั้นมีป้ายที่เขียนประวัติย่อไว้ให้ ฮ่าๆ ได้ความว่า เกาะนี้เคยโดนโจมตีจากผู้รุกราน

แล้วก็มีเรือรบของประเทศตุรกี มาช่วยไว้ทำให้เกาะไม่ถูกระเบิดทำลาย

จึงกลายมาเป็นเรื่องราวความสัมพันธ์อันดีงามของคนเมืองนี้กับประเทศตุรกี

จบบริบูรณ์ ไม่เสียเงิน ของฟรีรู้เท่านี้ก็พอแล้วอย่าบ่น

เดินไปได้ไม่นานเราก็จะพบกับร้านขายพรม ขายผ้าต่างๆ แน่นอนว่าเป็นของแท้จากตุรกี

รวมถึงมีร้านอาหารและคาเฟ่ ให้ได้สัมผัสบรรยากาศตุรกีกันอย่างใกล้ชิด

เดินไปอีก ไปอีก โอ้ย ไกลจัง ไม่ถึงสักทีไอ้ประภาคารเนี่ย มันอยู่สุดขอบเกาะเลย ปกติจะมีรถเล็กให้บริการ

แต่วันนี้ไม่ปกติไง ไม่มีผ่านมาสักคัน ผมจึงต้องหอบสังขารเดินต่อไป

และแล้วก็มาถึงสักที Lighthouse สีขาวเด่นสวยงาม มีประวัติเป็นภาษาญี่ปุ่นให้อ่าน

ผมตั้งใจมองป้ายแล้วก็พยักหน้า ให้คนข้างๆ เห็นว่า กูเข้าใจนะ มันสุดยอดมาก คุ้มมากที่มา แต่ก็นั่นแหละอ่านไม่ออกสักตัว

รวมๆ แล้วจุดหมายของผมคือมาดูทะเล และมันก็คุ้มมาก วิวทะเลตรงนี้มันสวยจริงๆ

ชื่นชมความงามของทะเล อากาศเย็นๆ ลมพัดใส่หน้าคิดว่าจะนอนพักสักงีบ

เพราะเห็นคนมานั่งกินข้าว มานอนเล่น ที่นี่คงเป็นสถานที่พักผ่อนของคนแถวนี้ คล้ายๆ สวนสาธารณะ

นั่งมองเหยี่ยวที่กำลังบินโฉบหาเหยื่อ สายตาก็ไปสะดุดกับลุงคนหนึ่งหอบข้าวของพะรุงพะรัง

ใส่ชุดเหมือนจะไปทำงาน แบกถุงอะไรสักอย่างยาวๆ ปีนข้ามรั้วกั้นริมหน้าผา เดี๋ยวๆ ลุง! ตรงนี้ห้ามลงไม่ใช่รึ

ต่อมเสือกของผมเริ่มทำงาน ผมอยากรู้ว่ามันมีทางสำหรับไปที่ไหนสักแห่งแน่นอนและมันน่าจะแจ่ม!

ไม่รอช้าผมแอบปีนข้ามรั้วตามลุง แล้วเดินลอดต้นไม้เข้าไปสักพัก

เห็นช่องทางลงมีเชือกยาวๆ มัดไว้กับต้นไม้ มัดเป็นระยะๆ ลงไปตามโขดหิน เข้! นี่มันทางลงหน้าผา

ผมรีบปีนตามลงไปได้ชั้นหนึ่ง มองลงไปเป็น โขดหิน ซับซ้อนมากมาย คลื่นทะเลสีฟ้าสดซัดกระทบหินเสียงดัง

ไม่มีชายหาด มีแต่โขดหินเต็มไปหมด เห้ย!! นี่ไงทะเลแปลกใหม่ที่เราต้องการ

ผมกวาดสายตาไปเรื่อยๆ เห็นสิ่งมีชีวิตบางอย่าง มองเห็นตัวเล็กๆ อยู่ไกลๆ กำลังนั่งทำอะไรสักอย่าง

อ้าว! นั่นมันลุงคนตะกี้นี่หว่า เห็นท่าทางไม่มีพิษภัย ผมจึงปีนเชือกลงไปตามโขดหิน อย่างเสียวกูบอกเลย

ตกลงไปขาหักแน่นอน กว่าจะถึงพื้นกูนี่เกร็งจนเยี่ยวเหนียว  พอมองกลับขึ้นไปโคตรจะสูง ฮ่าๆ (จะกลับขึ้นไปยังไงฟะ)

ถึงเวลากลับ ไม่มีแผนจะไปเที่ยวที่อื่นต่อ เพราะความขี้เกียจ

การกลับขึ้นไปข้างบน ต้องปีนอย่างเดียว ดึงเชือกขึ้นไป

จังหวะที่กำลังเอื้อมมือ ไปเกาะโขดหินเพื่อจะปีนกลับขึ้นไปนั้น

พรึ๊ดดดดด ตุบ! โอ๊ย!! ร่วงจ้า เจ็บจริงจัง คิดว่าแขนหัก ปวดมาก

ร่วงจากชั้นหินลงมากองกับพื้น สถาพเหมือนมะเขือเทศตกตึก..เละ!

คุณลุงได้ยินเสียงผมโอยครวญเลยรีบวิ่งมาดู

“เจ็บรึเปล่า? ไปโรงพยาบาลมั้ย”

ผมรีบส่ายหัวแล้วบอกว่าไม่เป็นไร คือรู้เลยถ้าไปหาหมอแมร่งต้องหมดตูดแน่นอน (ใกล้ตายแล้วยังจะงกอีก)

คุณลุงบอกว่ามีอีกทางหนึ่งของเกาะไม่ไกลจากตรงนี้มีทางขึ้นที่ดีกว่านี้

แล้วแกก็เดินมาส่งผม ได้เห็นความอบอุ่นใจดีของลุงผมก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

น้ำตาซึมออกมา ไม่ได้ซาบซึ้งจนร้องไห้นะ แต่เจ็บแขนมาก งือ.....แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณลุงจริงๆ

เกือบไม่ทันรอบรถตู้ ผมรีบวิ่งมาที่ป้ายด้วยความเจ็บช้ำจากความง่าวของตัวเอง

ต้องนั่งรถไปลงที่สถานีรถไฟในเมืองเพื่อขึ้นรถไฟรอบเย็นกลับบ้าน....ต้องไปให้ทัน!

และแล้วในที่สุดรถไฟรอบสุดท้ายของวันนี้ก็ได้พาผมกลับมาถึงบ้านได้ทันเวลา ไม่ติดเกาะ ไม่หลง แต่ร่วง!!

ระยะทางบ้านโฮสต์อยู่ห่างจากสถานีพอประมาณ ไกลนิดนึงแต่สามารถเดินกลับได้

ระหว่างทางก่อนถึงบ้านผมจึงตัดสินใจแวะไปดูพระอาทิตย์ตกริมทะเล

วันนี้ท้องฟ้ายามเย็นสวยมาก ผมนั่งมองมันอยู่แบบนั้นจนเกือบมืด

ทางกลับบ้านเงียบจริงๆ วังเวงมาก นานๆ รถจะวิ่งผ่านมาสักคัน รู้สึกว่ามืดเร็วมาก

จนมีคันหนึ่งมาจอดข้างหน้าผม แสงไฟส่องหน้า ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งลงจากรถวิ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น

“นึกว่าหลงทางซะแล้ว ดีใจที่กลับมาได้นะ”

ครั้งนี้ผมน้ำตาไหลจริงๆ ไม่ใช่เพราะเจ็บตัว

แต่เพราะรับรู้ได้ถึงความรู้สึก.....ห่วงใย

“ทะเลแถวบ้านเราสวยกว่าที่เกาะมากเลย  กลับบ้านกันเถอะครับ”