วูฟญี่ปุ่นครั้งแรกก็ติดใจแล้ว EP8 : บทเพลง Country Road และกลิ่นกาแฟดริป ในวันฝนตก

ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นธรรมเนียมของที่นี่รึเปล่า แต่แค่การ “ขัดสีเมล็ดข้าว” ก็สื่อถึงความจริงใจได้เลย

ถ้าเราทำไม่ดี ก็อาจจะโดนตำหนิได้ แม้ว่าเราจะเป็นคนเอาไปฝากก็ตาม

ผมต้องแบกรับความตั้งใจของโฮสต์เอาไว้ ช่างเป็นงานเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน

ผมจะตั้งใจทำให้ดีที่สุด เพื่อไม่ใครใครต้องเสียความรู้สึก ฮึ๊บ!!

เอาล่ะ! เมื่อเตรียมกายเตรียมใจพร้อมแล้ว ผมจะมาแนะนำวิธีการขัดสีเมล็ดข้าว มาเริ่มทำกันเลย!

1. เราจะมีเครื่องปั่นข้าว อุปกรณ์ไฟฟ้าแสนสะดวก แต่สมัยโบราณจะใช้การขัดด้วยมือ ถ้าเป็นแบบนั้นกูตายแน่ๆ ฮ่า

2. ใส่ถาดรองข้าวลงไป ถาดนี้จะรองรับเศษเปลือกหรือผิวของเมล็ดข้าวเล็กๆ ที่โดนปั่น คล้ายๆ กับรำข้าวนั่นเอง

3. หลังจากนั้นใส่ตะแกรงลงไป ตรงนี้จะช่วยกรองรำข้าวหรือเศษฝุ่นออกไป

4. ตามด้วยใส่ใบพัด เหมือนกับเครื่องปั่นน้ำผลไม้นั่นแหละครับ แต่ใบใหญ่กว่าและมันไม่คม

5. ใส่เมล็ดข้าวที่ยังไม่ได้ขัดสีลงไป (ในรูปจริงๆ ต้องใส่ใบพัดก่อน แต่รอบนี้แม่งลืม เสือกใส่ข้าวก่อน ต้องเทออกมาใหม่)

6. ปรับความแรงไปที่ระดับกลางแล้วกดปุ่ม ให้เครื่องจักรได้ทำงานของมัน เราก็นั่งจิบชารอเบาๆ สบายเกิ๊น ฮ่าๆ

ใช้เวลาปั่นประมาณ 5-10 นาทีเท่านั้นเอง จบปิ้ง! ก็จะได้เมล็ดข้าวขาวสีสวยอวบอิ่มเหมือนสาวแรกรุ่น พร้อมสำหรับการหุง

ในระหว่างที่ผมกำลังปั่นข้าวอยู่นั้น โฮสต์คุณพ่อก็เอากาแฟมาปั่นเช่นกัน

ปั่นเอง ดริปเอง กลิ่นหอมของกาแฟสดโชยมา โฮสต์คุณพ่อยื่นให้ผมชิมฝีมือ จัดว่าเข้าขั้นบาริสต้าได้เลย

พร้อมกันนั้นยังมีเสียงเปียโนของโฮสต์คุณแม่ ผสมผสานกับเสียงเครื่องปั่นข้าวของผม

ราวกับว่าเรากำลังเล่นดนตรีประสานเป็นวงออร์เคสตรากันเลยทีเดียว (เว่อร์วังอลังการมาก)

โอ้โห.... ช่างเป็นการปั่นข้าวที่มีความสุขจริงๆ มันเป็นศิลปะของชีวิตเลย ฮ่าๆ

ผมก็ปั่นไปด้วย จิบกาแฟไปด้วย ไม่นานนักก็ปั่นข้าวเสร็จ

“เสร็จแล้วมานี่หน่อย มาเล่นดนตรีกันเถอะ” โฮสต์คุณแม่ชวนผมร่วมวง

ขอเล่าเรื่องของโฮสต์คุณแม่ให้ฟังสักหน่อยนะครับ ขอเรียกแทนว่า คุณแม่ เฉยๆ ละกัน

คุณแม่เล่าให้ฟังว่าตอนเรียนจบเอกดนตรี สมัยยังสาวๆ ก็มีความฝันว่าอยากจะเป็นนักร้องนักแสดงที่มีชื่อเสียง

เพื่อนในรุ่นเดียวกันหลายคนก็มีโอกาสได้ทำงานดีๆในด้านดนตรี หลายคนก็ทำงานบริษัทใหญ่ๆ

แต่คุณแม่เองนั้นไม่มีโอกาสได้ทำงานที่ตัวเองรักจริงๆจังๆ ต้องไปทำงานตามร้านค้า ตามบริษัทเล็กๆ

แต่หัวใจก็ยังโหยหาเสียงดนตรีอยู่เสมอ ยังคงรับงานพิเศษ สอนเปียโนบ้าง หรือเล่นดนตรี ร้องเพลงตามคลับต่างๆ

จนได้มาเจอกับโฮสต์คุณพ่อ อะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป

คุณแม่ออกจากงาน เดินทางไปเที่ยวในหลายๆ ประเทศ และคิดว่าชีวิตในชนบทนั้นเรียบง่าย และมีความสุข

จึงตัดสินใจกับแฟนออกมาทำเกษตร ในที่ดินที่ยังเหลืออยู่

พอมีลูกก็ให้ลูกไปเรียนหนังสือในเมือง ตอนนี้ลูกเองก็ชอบวาดการ์ตูนและมีความฝันอยากเป็นนักเขียนการ์ตูน

จึงมุ่งมั่นตั้งใจศึกษาเล่าเรียนและเข้าไปหาประสบการณ์ในเมืองใหญ่

นานๆ จะกลับมาบ้าน คุณแม่บอกว่าบางครั้งก็เหงาคิดถึงลูกเหมือนกัน

พอคุณแม่อายุมากขึ้น จึงได้เข้าสมัครเป็นโฮสต์ของโครงการวูฟ เพื่อหาคนมาช่วยทำงานและแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม

คลายความเหงาส่วนหนึ่งลงไปได้บ้าง แถมยังได้รู้จักเรื่องราวของประเทศต่างๆ จากคนที่มาพักด้วย

แต่สิ่งหนึ่งที่คุณแม่ไม่เคยทิ้งไปเลย คือการร้องเพลงและเล่นดนตรี

ถ้ามีเวลาว่างจากงานในไร่ คุณแม่จะมานั่งที่เก้าอี้ตัวโปรด เปิดโน้ตดนตรี

บรรเลงเปียโนด้วยความรักและขับขานเสียงเพลงที่แสนไพเราะเสมอมา