วูฟญี่ปุ่นครั้งแรกก็ติดใจแล้ว EP13 : กิจกรรมปลายเทอมของโรงเรียนมัธยม

ในงานคนเยอะมากๆ ส่วนใหญ่ก็เป็นนักเรียนทั้งนั้น คุณครูหลายคนแต่งชุดกิโมโนมาต้อนรับด้วยนะ

หน้างานมีการลงทะเบียนรับของแจกและลุ้นรางวัล นักเรียนที่ทำหน้าที่ต้อนรับก็น่ารักมากด้วย

เห็นแล้วอยากวิ่งเข้าไปซื้อคูปองอาหารพร้อมกับจับมือน้องเขา (ไม่ใช่งานจับมือไอดอลนะเฟ้ย! ไอ้ลุงหื่น)

ก่อนที่จะเดินหาของกิน โฮสต์พาผมไปที่ป้ายแผนผังเพื่อดูกิจกรรมของวันนี้

“ต้องรีบแล้ว ใกล้ถึงรอบแล้ว ไปเร็วๆ”

โฮสต์ทำท่ารีบร้อนเดินไปถามทางเด็กๆ แล้วก็วิ่งนำผมไป (รอด้วยยยยย ยังดูสาวไม่เสร็จเล๊ย)

เราขึ้นมาบนตึกแล้วหยุดตรงหน้าห้องเรียน มีนักเรียนรอต้อนรับ ให้เปลี่ยนรองเท้าแล้วเข้าไปข้างใน (แปปนะ ถอดบู๊ทก่อน )

ห้องมืดมาก มีนักเรียนคอยส่องไฟฉายให้ตามทางเดินไปยังเก้าอี้นั่ง

“ยังกะโรงหนังเลยว่ะ” ใช่แล้วครับ มันเป็นห้องเรียนที่เอาไว้ฉายหนังนั่นเอง

รอบที่ผมดูเป็นการแสดงละครเวทีของนักเรียนมัธยมปลาย ที่ไปประกวดได้รางวัล ถือเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนเลยล่ะ

ผมเอาแต่นั่งนิ่งใจจดจ่อตั้งใจดูละคร เปล่าเลย...กูง่วง จะหลับ! ตาจะปิดแล้วเนี่ย

การแสดงดำเนินไปแบบเนิบๆ คิดว่าถ้าคนบ้านเรามาดูก็ไม่ต่างจากการเข้าสภา คงหลับกันหมดแน่ๆ

ตอนแรกผมคิดว่าเป็นละครใบ้ เพราะแสดงแค่ท่าทาง แต่ช่วงกลางเรื่องก็เริ่มใส่พลังกันเต็มที

ตอนนี้ผมเริ่มตื่นเต้นและสนุก น้องๆแสดงกันได้อย่างออกรส บางทีคิดว่าร้องไห้จริงๆ (ทำไมไม่เล่นแบบนี้ตั้งแต่ต้นเรื่องวะ)

การตกแต่งฉากไม่ได้อลังการใดๆ แห้งแล้งมาก ทั้งฉากมีแค่ ถังใส่ผ้า เสื้อผ้า กระเป๋า และก็สมุดอะไรสักอย่าง แต่ดูลงตัวสุดๆ

ชุดคอสตูมก็ใส่แบบบ้านๆ เหมือนชุดชาวบ้านญี่ปุ่นสมัยโบราณ   แต่ดูเข้ากับเนื้อเรื่องและเป็นธรรมชาติมาก

ไม่น่าเชื่อว่าทุกคนที่นั่งดูอย่างตั้งใจ หัวเราะสนุกกันใหญ่ ไม่มีใครแอบหลับ

ผมก็ขำหนักมาก ขำลุงข้างๆ ที่รีแอคชั่นเหมือนแกแสดงเอง ฮ่าๆ

หลังจากดูหนังเสร็จเราก็เดินสำรวจโรงยิม เดินตามห้องต่างๆ ดูผลงานนักเรียนไปเรื่อยๆ

แล้วก็ได้เวลาสำคัญคือการไปตามซุ้มต่างๆ เพื่อกินของอร่อยๆ นั่นเอง

จะบอกว่านักเรียนที่นี่ขายของเก่งมาก แต่ละร้านจะมีเทคนิคของตัวเอง

บางร้านก็มีจับฉลากลุ้นรางวัล มีการร้องเพลงเรียกแขก

บางร้านห้อยป้ายสินค้าราคาไว้ตามตัวเดินหาลูกค้าเอง

มีอาหารหลายอย่างมาก เท่าที่ดูเหมือนจะไม่มีร้านไหนขายของซ้ำกันเลย

คงจะตกลงประชุมกันมาแล้วว่าชั้นไหนจะขายอาหารหรือรับผิดชอบหน้าที่ส่วนไหน

อยากบอกว่า ร้านอาหารที่เด็กๆ ช่วยกันทำเองเนี่ยราคาถูกมากเริ่มต้นที่ 30 บาทก็ได้กินของดีๆ แล้ว

ทาโกะยากิ ข้าวทะเล ยากิโซบะ หลายๆ อย่างอร่อยหมด

ผมชอบบรรยากาศแบบนี้มาก ภาพงานกีฬาสีตอนสมัยมัธยมลอยขึ้นมาเลย (นึกถึงความหลัง เมื่อครั้งยังไม่แก่)

ผมได้มีโอกาสสอบถามโฮสต์เรื่องการเรียนของที่นี่

ได้ความมาคร่าวๆ ว่า เด็กเข้าโรงเรียน 7 โมงเช้า 4 โมงเลิกเรียน

ก่อนเข้าคาบเรียนจะมีคาบโฮมรูมให้คุยกัน มีเรื่องอะไรก็จะคุยกันก่อนทั้งครูและนักเรียน

และในหนึ่งอาทิตย์ก็จะมีคาบกิจกรรมพิเศษให้นักเรียนได้ทำ

อาจจะเป็นงานฝีมือ กีฬา หรือการแนะแนวการเรียนต่อ ขึ้นอยู่กับแต่ละชั้นเรียน

ส่วนใหญ่งานกิจกรรมต่างๆ ครูจะให้นักเรียนช่วยกันคิด ออกแบบ หาไอเดียร่วมกัน ครูจะเป็นฝ่ายสนับสนุนเท่านั้น

นอกจากมีชั่วโมงเรียนไม่เยอะแล้ว การบ้านก็ไม่ค่อยมี แต่เน้นไปทางการเรียนรู้และปฏิบัติจริง

เราอยู่กันจนงานเลิก เห็นเด็กๆ ช่วยกันเก็บร้านของตัวเอง

พอเสร็จแล้วก็ไปช่วยคนอื่นเก็บของ เก็บขยะ

ใช้เวลาไม่นานพื้นที่ก็กลับมาเป็นปกติ รวดเร็วจริงๆ

ผมชอบความเป็นระเบียบของนักเรียนที่นี่มากๆ ตั้งใจจัดงานกันเต็มที่ จบงานก็ช่วยเหลือกันอย่างดี

การปิดภาคฤดูร้อนของผมที่ญี่ปุ่นในวันนี้ ช่างเป็นความทรงจำที่สวยงาม